اطرافیان کرزی در این 13 سال چقدر خوردند?

براساس اطلاعات وزارت مالیه طی دوازده سال گذشته یعنی از سال 2002 تا سال 2014 میلادی جامعه جهانی یکصد میلیارد دالر را در جریان نشست های جهانی برای تامین امنیت و بازسازی افغانستان وعده کرده اند که از این میان قریب به 75 میلیارد آن به گونه رسمی از سوی کشورهای کمک کننده به افغانستان تعهد شد که تاکنون حدود 65 میلیارد آن پرداخت شده است که از این کمک ها 51 درصد آن در بخش امنیت و متباقی آن در بخش زیر بناها و کشاورزی در کشور به مصرف رسیده است.

خوشبختانه یا متاسفانه میزان وابستگی افغانستان به کمک های جامعه جهانی از 60 سال بدین سو یعنی از زمان شاه امان الله خان پیشینه دارد، اما از سال 1381 و پس از سقوط طالبان؛ کشور ما یکی از بزرگترین دریافت کننده کمک های جامعه جهانی به شمار می رود که این کمکها طی 12 نشست جهانی از سوی دیگر کشورها برای بازسازی و آوردن امنیت در افغانستان تعهد شده است.

کنفرانس بن، کنفرانس توکیو، کنفرانس برلین، کنفرانس لندن، کنفرانس روم، کنفرانس پاریس، کنفرانس هاگ، کنفرانس لندن، کنفرانس کابل، کنفرانس لیزبون که البته باید کنفرانس بن دوم و نشست توکیو را نیز به این کنفرانسها اضافه کنیم.

اما این یکصد میلیارد دالر کمک جامعه جهانی طی این سیزده سال در کجا مصرف شده است؟ این مبلغ گزاف چقدر باعث رشد و بالندگی اقتصاد کشور گردیده است؟ چند درصد از این کمکها صرف بهبود شرایط زندگی مردم عادی و چه میزان در حسابهای شخصی برخی متنفذین واریز شده است؟

شماری از کارشناسان بر این باورند که بیشتر کمک های جامعه جهانی در افغانستان حیف و میل شده اند و بگونه ای که انتظار آن می رفت این کمکها در بازسازی افغانستان موثر نبوده اند.

نبود ظرفیت در نهادهای دولتی، فساد اداری، عدم هماهنگی میان دولت افغانستان و کشورهای کمک کننده در عملی شدن پروژه ها و چندین دست شدن قراردادها از علتهای عمده ای هستند که سبب شده است بخش زیادی از کمکهای جامعه جهانی در افغانستان حیف و میل شوند.

شماری از کارشناسان اقتصاد و مسوولان اتاق تجارت و صنایع بر این باورند که بیشتر کمکهای جامعه جهانی از طریق اینجوها در بخش های زیربناها، ساختمان سازی ، جاده سازی و دیگر پروژه ها در افغانستان مصرف شده اند.

به باور آگاهان 80 درصد کمکها بر زندگی و اقتصاد مردم عادی اثری نداشته است و نهادهای کمک کننده بیشتر پروژه ها و بویژه پروژه های بزرگ را با شرکتهای خارجی قرارداد کرده اند که در نتیجه چندین دست شدن قراردادها تنها 30 تا 50 درصد پول در این پروژه ها مصرف شده اند و از 50 تا 70 درصد پول بدون این که به افغانستان بیایند به دست خارجی ها می رسند.

با این آمارها فقط باید آه افسوس از سینه بر آورد و گفت: اگر دولتمردان ما واقعا مرد می بودند و برای این مردم و ملت دلسوزی می کردند با این یکصد میلیارد دالر می شد یک کشور را از نو ساخت نه اینکه همان سازه های باقیمانده کشور را نیز تخریب نمود.